DAMMEN 14-09-1985

Onlangs werd in Nieuwegein een wel heel vreemd damtoernooi gespeeld: de Volmac-zeskamp met gedeeltelijk gewijzigde spelregels.

Normaliter kent een dampartij drie verschillende uitslagen die mogelijk zijn: een overwinning (2-0), een remise (1-1), en ten slotte een nederlaag (0-2), al zullen slimmeriken onder u vol kunnen houden dat een overwinning het gespiegelde is van een nederlaag, en andersom.

Het organiseren en met name het sponsoren van grootmeestertoernooien is vanwege het hoge remisepercentage, dat in deze kringen gebruikelijk is, kennelijk niet meer zo aantrekkelijk. Een hoge KNDB-functionaris heeft er eens over nagedacht en hij introduceerde het fenomeen „voordeelsremise”: een speler die in een remisestand één of meer stukken meer heeft, wint met 3-1. Derhalve scoort iemand met een minimaal eindspelvoordeeltje liefst drie keer zoveel punten als zijn tegenstander; een behoorlijke „overwinning”, dunkt me. Een echt, normale, overwinning levert overigens de uitslag 4-0 op.

Van genoemde functionaris is bekend, dat hij nog geen dam van een schijf kan onderscheiden. Dat wil echter nog niet zeggen dat hij niet met succes een nieuwe spelregel zou kunnen doorvoeren. Zelf ben ik een slechte voetballer, doch ik heb wel een aardig idee dat m.i. doorgevoerd zou moeten worden in de internationale voetbalwereld. Nu is het zo, dat een speler die doorgebroken is, en alleen op de keeper afstormt, maar zich nog buiten het zestienmetergebied bevindt, „per definitie” wordt tegengehouden c.q. neergemaaid door een verdediger of keeper: een vrije schop buiten het strafschopgebied is immers minder erg dan een bijna zeker doelpunt; welnu, een dergelijke overtreding dient naar mijn idee bestraft te worden met een penalty.

De genoemde wijziging in de damspel regels is echter, vanwege de té grote beloning voor een té klein voordeel, te weinig doordacht. Beter lijkt het me om een echte voordeelsremise (een drie-om-een-stand of een net niet winnend overmachtseindspel) te belonen met een „plusje”; bij gelijk eindigen zou het aantal „plusjes” de doorslag moeten geven. Dit systeem is echt zo gek nog niet. Momenteel telt bij gelijk eindigen het aantal S.B.-punten of weerstandspunten. Deze punten zeggen eigenlijk niets over de geleverde prestatie; ze hangen voornamelijk af van punten die andere tegen weer andeen behalen. Het aantal plusjes als gevolg van de voordeelsremises zegt echter wél iets over de geleverde prestatie, en de speler heeft e.e.a. bovendien zelf in de hand.

Alleen in individuele wedstrijden en slechts bij gelijk eindigen zou ik het plusjessysteem eventueel ingevoerd willen zien.

Het bovenstaande nog eens beschouwd kom ik tot de conclusie dat ik weer behoorlijk „bijdehand” bezig ben geweest. Ik geef nu maar gauw de eindstand van de zeskamp, voordat mij ook andere ideeën te binnen schieten.

1. en winnaar A. Baljakin 27 punten, 2. en 3. R. Clerc en M. Korenewski 24 punten, 4. A. Gantwarg 23, 5. J. van der Wal 12, 6. A. Scholma 10.

A Gantwarg (wit)-R. Clerc 4-0.